Hallo iedereen,

De eerste nieuwsbrief vanuit de bezette gebieden. Ik ben goed aangekomen. Israël binnen komen was een makkie, tegen alle verwachtingen in. Binnen 2 minuten was ik de paspoort controle door, iets wat soms wel een paar uur kan duren. Een Israëlische vriend heeft me opgehaald van het vliegveld en de volgende dag ben ik de Jeruzalem/ Bethlehem checkpoint overgestoken.

Het project loopt goed en nu ik de 2^de keer hier ben zie ik veel verbeteringen. Er is meer ritme en alles is beter georganiseerd. Twee dagen per week wordt er op de farm, Bustan Qaraaqa, zelf gewerkt. De afgelopen 2 weken hebben we veel gewied en geplant, rond alle bomen in de vallei beneden het huis en de moestuin is gewied en beplant met tomaten, aubergine, quinoa, kruiden, bonen en komkommer. Verder moet er altijd veel rond het huis gebeuren…afwassen, koken, de compost toilet legen, lakens wassen, schoonmaken etc. Er zijn op dit moment een stuk of 6 vrijwilligers in de guesthouse, wat 10 mensen maakt en dus veel te koken en schoon te maken.

Drie dagen per week wordt er op externe projecten gewerkt. Bij een daarvan gaat het om 5 acres heuvelland in het bezit van Abed. Hij woont in een oude grot op zijn land sinds hij 5 jaar geleden bericht kreeg van de Israëlische autoriteiten dat hij zijn land moest verlaten omdat er gebouwd zou gaan worden. Sindsdien houd hij zijn eigen land “bezet” en is het stukje land waar hij woont leefbaar gemaakt met hulp van Bustan Qaraaqa. Er is een moestuin opgezet, zodat hij zelf ergens van kan leven en wat kan verkopen en een compost toilet gebouwd zodat er niet onnodig water verspilt hoeft te worden. Er komen veel internationals op zijn land om te werken, te helpen. Het idee is mede dat er veel internationals komen als stil protest tegen landannexatie en daarmee ook de Israëli’s te laten zien dat men er van weet en er altijd mensen aanwezig zijn. Het is een moeilijk gevecht om dit stuk land en ingewikkeld om uit te leggen. Voor de palestijnen gaat het om nationale rechten, familie land, maar Israël zegt dat dit land illegaal is gewonnen door de Palestijnen en dat zij daar dus ook illegaal hun huizen hebben neergezet.Terwijl Israël, volgens internationaal recht, in feite de illegale bouwers zijn. Een ander project waar we een dag werken is Paidea, een community project, waar we samen met de locals een tuin opzetten om hen te laten zien hoe duurzaam leven tegelijkertijd een oplossing bied tegen de enorme milieu vervuiling en ze tevens ook hun leven meer in eigen handen kunnen nemen, minder geld uit hoeven te geven aan voedsel en water.

Afgelopen woensdag gaf een staflid een workshop bomen planten in een vrouwencentrum in een klein stadje in het zuiden. Dit vrouwencentrum is een bijzonder project, het idee is de maatschappij te veranderen, beter te maken door de vrouwen te benaderen. Het zuiden is streng moslim, de vrouwen stoppen met school als ze 10 a 11 zijn en trouwen heel jong. Het programma kiest o.a. per jaar zo’n 15 gemotiveerde vrouwen uit die onderricht krijgen in verschillende dingen, engels, hygiëne, opvoeden van kinderen, computerlessen etc. De leidster van het project vertelde ons dat deze vrouwen vaak verbazingwekkend intelligent, ontzettend leergierig zijn en het heerlijk vinden een paar keer per week een uurtje weg te zijn uit hun leventjes thuis. Ik vond het bijzonder om daar te zijn, contact te hebben met deze vrouwen die geen engels spreken (en wij een weinig arabisch), en heel nieuwsgierig waren naar ons, de witte buitenlandse vrouwen die geen hoofddoek dragen. Ik werd uitgenodigd om thee te drinken door een meisje, een paar jaar jonger dan ik met een baby, om thee te drinken bij haar thuis. Daar liet ze me trots haar hele huis zien en vertelde me dat zij de tweede vrouw was van haar man, een huishouden van 1 man en 2 vrouwen dus. Ze leek er blij mee, ze vertelde dat ze niet zo eenzaam was als sommige van de andere vrouwen omdat ze het huishouden runde samen met de ander vrouw, haar vriendin. Uit meerder situaties, eigen ervaring en gesprekken met hulpverleners hier heb ik begrepen dat ze hier blij zijn met alleen al de steun, de aanwezigheid van “mensen van buiten”, westerlingen.

Hoe meer ik leer en hoe meer ik zie; soms lijkt het alsof we niks kunnen veranderen aan de muur die er is, de land confiscaties, aan het vernietigen van huizen van Palestijnen die daarna op straat staan, aan de Israëlische wegen die van settlement naar settlement lopen en waar palestijnen niet op mogen komen. Op dit moment wordt de muur verder gebouwd, samen met een wegennet dat 5 dorpen afsnijd van Bethlehem. Mensen die daar familie hebben of werk zullen uren om moeten rijden om te komen waar ze heen willen of moeten. Elke dag, elke dag wel ergens in de omgeving, in heel de Westbank zijn er dit soort zaken aan de gang. Dit alles zal voorlopig doorgaan, daar kunnen we niks aan doen. Wat we wel kunnen doen is hulp en ondersteuning bieden en heel belangrijk is het verspreiden van informatie hierover, thuis in de westerse wereld. Want er wordt niet genoeg aandacht aan besteed.

Verder geniet ik van het werk op het land, van de zon(die nu toch al wel erg heet wordt af en toe). Van de simpelheid van het leven, het vele lopen hier, de Arabieren die soms te opdringerig en te nieuwsgierig zijn naar ons westerlingen, maar waar je ook ontzettend om en met kunt lachen. Ondanks alles wordt er ook volop geleefd en plezier gemaakt. Men maakt er het beste van waar ik veel respect voor heb. Avonds zitten we vaak bij elkaar op het terras voor het huis, of bij een vuurtje, waar we eten, kletsen of muziek maken.

Wel, ik hoop dat ik hiermee een beeld heb geschept voor jullie, en dat jullie een beetje een idee hebben van wat er hier gebeurd en hoe de situatie is op het moment.

Veel liefs en tot de volgende nieuwsbrief..

P.S. Ik spreek hier alleen maar engels, en moest daarom af en toe heel erg zoeken naar de goede zinnen en woorden…ik hoop dat ik geen suffe fouten heb gemaakt, zo ja excuses daarvoor.