Voorlopig laatste nieuwsbericht

Hallo,

Hier een voorlopig laatste bericht. Inmiddels ben ik 2 maanden terug en heb ik mijn tijd genomen om weer te wennen en te acclimatiseren. Iets waar ik altijd moeite mee heb, vooral als om zulke verschillende landen en situaties gaat.

Mijn excuses voor dit verlate laatste nieuwsbericht, ik had jullie al veel eerder willen berichten maar oa door een gecrashte computer waardoor al ik mijn Palestina dagboek gegevens en adressen kwijt was is dat me niet gelukt.

Daarbij is er intussen veel gebeurd en heb ik weer een heel andere weg ingeslagen dan ik van te voren had gedacht. Ik ben weer begonnen met studeren, culturele antropologie en ontwikkelings sociologie aan de vrije universiteit te Amsterdam. Het is erg wennen na de laatste 2 jaar vol vrijheid, ik moet weer plannen, een agenda gebruiken..overal op tijd komen. Maar tot nu toe vind ik het erg leuk en interessant. Mijn bezoeken aan het midden oosten, het leren kennen van deze conflictsituatie en mijn werk daar spelen een grote factor in de keuze om deze studie te gaan doen.

Mijn laatste maand op Bustan qaraaqa was druk, productief en erg leerzaam. Ik heb in mijn eentje 2 weken lang het project bestuurd omdat de 2 mensen die het leidden 2 weken een cursus volgden ergens anders in de Westbank. Ik moest ervoor zorgen dat alle gewassen water kregen, dus als er geen hoofdleiding water was moest ik ergens anders water vandaan zien te halen. Dit betekend elk uur de leidingen checken of er misschien dan toch water is, als dat het geval is de leidingen naar alle tanks openzetten, in de gaten houden of alles goed gaat en of ze niet overlopen. Want water verspillen in de Westbank kun je je niet permitteren. Daarbij moest ik andere vrijwilligers aansturen, ze vertellen wat er moest gebeuren en er voor zorgen dat al het andere ook liep.

Leuk, spannend en leerzaam om te doen, vooral om zo’n verantwoordelijk tijdelijk in je schoot te krijgen geworpen. En alles is goed gegaan, alles stond er prachtig bij toen ze terug kwamen, de tuin, de gewassen, de watersituatie, het huis en de vallei.

In de 2 jaar dat Bustan qaraaqa bestaat heeft het zich ontwikkeld tot een waardevol project. Naast het samenwerken en de projecten met de lokale bevolking is in deze 2 jaar de farm zelf opgebouwd. Het werk daaraan is nu grotendeels ten einde gekomen. Natuurlijk is er op een op een boerderij altijd werk en onderhoud maar de opbouwfase is afgesloten en er komt nu veel meer tijd vrij om andere projecten aan te gaan. Dat wil zeggen, nog meer samenwerking met de lokale bevolking.

Er is een begin gemaakt aan een samenwerking met de bedoeïenen. Zij worden als de onderlaag van de bevolking gezien, in Israel en in de Westbank, en leven vaak in golfplaten hutjes langs de wegen. Het idee is om van elkaar te gaan leren. De bedoeïenen hebben een grote kennis van de woestijn(waar het grootste deel van de westbank uit bestaat) en woestijn planten en kruiden en oa de medicinale doeleinden daarvan. En Bustan Qaraaqa heeft weer veel kennis over waterbesparingtechnieken en andere technieken om het dagelijkse leven iets makkelijker te maken. Het is nog helemaal niet duidelijk hoe dit alles er uit gaat zien, maar het doel is samen een beter milieu en een betere leefomgeving creëren.

Een andere ontwikkeling is een samenwerking met Oxfam, er worden workshops georganiseerd voor middelbare school studenten, in de vorm van schoolreisjes, om jongeren te leren over de watersituatie en mogelijkheden tot waterbesparing zoals wij die hebben op de farm.(zie foto)

De laatste weken dat ik aanwezig was zijn we begonnen met uitbreidingen om meer mensen te kunnen hosten op het project. Vooral in de zomer is het heel erg druk en hadden we weken dat er 25 mensen op het project aanwezig waren, waarvoor niet genoeg slaaplekken voor zijn. Het project werft bekendheid, vooral ook bij studenten die iets met ‘midden oosten studies’ doen of politiek studeren.

Een van de grotten op het land is omgetoverd tot een slaapgelegenheid waarbij de bedden zijn gemaakt van oude autobanden, volgepropt met afval wat niet gerecycled kan worden en wat we niet kwijt kunnen. Daaroverheen is een dikke laag cobb geplamuurd. Cobb is een eeuwenoud bouwmateriaal: modder, zand, vezels en water. En zo zijn er 6 bedden(zie filpje) bij gekomen evenals nieuwe composttoiletten die gemaakt zijn van oud hout, klei en oude flessen(zie foto). Zo kunnen we meer mensen ontvangen, meer vrijwilligers hosten en daardoor oa het project groter en sterker maken.

Een ander plan waar op dit moment druk aan gewerkt wordt is een vis project. In de Westbank zijn veel vluchtelingen kampen. Dit zijn geen tentenkampen zoals we vaak op het journaal zien maar hele benauwde volle wijken waar de meeste ouderen al wonen sinds 1948 toen Israel ontstond en de Palestijnen wegtrokken, of moesten wegtrekken en zo in vluchtelingen kampen verspreid over de hele westbank terecht kwamen. De meesten wonen hutje mutje, boven elkaar, met elkaar, onder elkaar, en naast elkaar in flats. Er zijn geen tuinen, geen ruimte en veel mensen(60% van de Westbank populatie) zijn werkeloos.

Vis kweken is niet duur en niet arbeidsintensief en nu een product dat via Israel geïmporteerd moet worden en daarom duur is. Het idee is om daar in de vluchtelingen kampen waar wel wat ruimte is, op het dak, voor wie dat wil een project op te zetten om vis te gaan kweken. Dit levert voedzaam voedsel op en eventueel een mogelijkheid om wat geld te verdienen. Er wordt nu geëxperimenteerd in ons eigen cistern (waterreservoir) of dit mogelijk is.

Zo gebeurd er op het moment veel op het project en wordt er heel hard gewerkt, wat natuurlijk zijn vruchten afwerpt. Naar mijn idee is het een heel waardevol, bloeiend en groeiend project en ik weet dat ik er weer naar terug zal gaan.

Tot mijn grote verrassing kreeg ik van iemand een link toegestuurd met een klein filmpje van 3 minuutjes wat over Bustan Qaraaqa gaat. Voor diegenen die het leuk vinden een vluchtige virtuele indruk te krijgen. Dit is de link;

http://www.youtube.com/watch?v=YEoJ1hTDu5A&feature=player_embedded#!

Als laatste wil ik iedereen nogmaals heel hartelijk bedanken voor de bijdragen. Daar was, en ben, ik ontzettend blij mee en ook dankbaar voor!

Wie het leuk vind kan ik op de hoogte blijven houden van het project en jullie kunnen ook op de website van het project zelf kijken.

Mijn emailadres : maaike.zirk@hotmail.com

Bustan Qaraaqa: www.bustanqaraaqa.org

Met veel dank en veel liefs,

Maaike

Nieuwsbrief 2

Hallo lieve mensen,

Hier een tweede bericht vanuit bezet gebied!

Alles hier op het project gaat goed, de lente is voorbij en de zomer is daar. In een maand tijd gebeurd er zoveel in de natuur. Voor mijn ogen veranderden de heuvels en gewassen van groen naar geel. De droogte en de niets sparende zon dienen zich aan….ik heb nog net 1 regenbui meegemaakt, die zelfs toen al erg welkom was. De water situatie is nog ok, we hebben nog genoeg om ons te wassen, te drinken en de gewassen water te geven, maar alsnog moeten we voorzichtig zijn. Dus dat betekend 2 keer per week douchen, wat straks 1 keer per week zal zijn. Ieder huis heeft watertanks op de daken, in de tuinen en soms waterbassins onder huizen. Als de hoofdleiding “aan” is, vullen de tanks zich, maar je weet nooit wanneer het water in de hoofdleiding weer komt…In de zomer is dit soms een maand of langer, nu is het vaak al zo’n 5 tot 10 dagen dat er niks komt.

Het settlement probleem komt nu ook hier erg dichtbij…vlak voordat ik kwam is een oude verlaten militaire post 2 km hiervandaan weer opnieuw leven ingeblazen. Niemand weet wat er gaat gebeuren. Vermoeden is dat dit betekend dat er nieuwe bufferzones afgescheiden door prikkeldraad komen, bezetting van land om deze bufferzones te creëren, nieuwe apartheid wegen, en dit al betekend het vernielen van huizen, land, het kappen van bomen etc etc. Het gaat maar door en door.

Dan is er Abeds situatie, waar ik jullie in de vorige nieuwsbrief al wat over vertelde, deze is een stuk verslechterd sinds een paar weken. Hij blijft stug volhouden, dat het zijn land is en dat hij niet zal opgeven. Deze “stunt” heeft hem veel bekendheid gegeven, ook internationaal, niet tot de grote zenders of kranten, maar lokaal…in kleinschalige docimentaires etc.De israeli’s weten dat er veel internaal volk op zijn land komt om hem te helpen en te steunen en dit is een van de redenen dat hij dit al 5 jaar heeft kunnen volhouden. Als er niemand op zijn land aanwezig is komt het leger om het te vernielen. Dus als hij zijn familie gaat bezoeken, komen er groepen mensen om op zijn land te passen, en dus zij ook. Het werkt! Het mooie van deze plek is dat hij iedereen verwelkomd op zijn land, ook israeli’s. Zij sneaken het gebied in. Het is vlakbij de grens met west Jeruzalem, wat betekend dat ze door een klein checkpoint moeten, wat de meeste israeli’s doorlaat, want eigenlijk mogen de westbank niet in. Israëlische families met kinderen, studenten en anderen komen over “naar de andere kant” om Abed te ontmoeten, zijn verhaal te horen en te ervaren hoe het is om in de westbank te zijn, te praten met de Palestijnen. Dit is hoe het zou moeten zijn….interesse en nieuwsgierigheid naar de ander kant van het conflict: ik denk dat dit , als dit op grote schaal gaat gebeuren, de situatie kan redden. Ik weet dat er meer van dit soort initiatieven zijn van beide kanten, en ik wil geloven dat dit het begin is. Maar nu verder over Abeds land:De laatste keer dat ik er was zag alles er anders uit, we lopen altijd 1 uur door het bos in de vallei voordat we op zijn land aankomen. Het laatste stuk stond vol buldozers, en alles zag er stoffig en rotsig uit, bomen en struiken zijn gegemaaid voor de muur die steeds dichterbij komt. Vlak naast Abeds land is een nieuwe weg aangelegd voor tanks en bulldozers en de oude weg is afgesloten door 2 enorme blokken beton met een groot ijzeren hek. Dit betekend dat Abed nu een heel stuk moet lopen om zijn drinkwater te halen, er kunnen geen auto’s meer komen. En daarbij komt dat het hele gebied hoog beveiligd is. De IDF(israelische leger) is overal met kogelvrije vesten, geweren en tanks. Het is niet te bevatten…ik heb van bovenaf gezien hoe de muur zich voort slingert door dorpen en boomgaarden. Dit betekend dat huizen en halve dorpen worden buitengesloten van Palestina. Palestijn dus, die straks”aan de andere kant” wonen, met een idioot hoge muur in hun achtertuin. De reden voor het nieuwe stuk muur in dit geval is omdat er een nieuw settlement gebouwd gaat worden..Givat yael. Niks geen bouwstop van settlements waar al zo vaak over gepraat is in de politiek.

Met het project zelf, bustan qaraaqa, gaat het goed. Er wordt veel gewerkt op het moment, vooral het bewateren van de vallei kost veel tijd. Alle boompjes hier in de vallei moeten elke 2 weken met de hand bewaterd worden, dit kost veel tijd, veel handen en veel kracht. De afgelopen winter en dit voorjaar zijn er meer dan 2000 boompjes uitgeplant verspreid rondom de farm en een aantal andere gebieden. Over een aantal jaar zal dit uitgroeien tot een bos…materiaal geven om te bouwen, voedsel zijn voor dieren en de kwaliteit van de grond verbeteren. En daarmee kom ik op een ander probleem wat ik ook al eerder genoemd heb. Er is weinig tot geen afvalverwerking hier. Alles wordt in de woestijn gestort en daar verbrand waarbij giftige gassen vrijkomen( de plaats waar dit gebeurd heeft een enorm verhoogd percentage van mensen met longkanker), en waarbij ook giftige stoffen in de grond terecht komen en daarna in het al weinige grondwater. Wij recyclen al het afval van te recyclen valt…melkcontainers, kartonnen verpakkingen, sappakken, flessen…autobanden. Een voorbeeld is het volpersen van autobanden met afval. Vergelijkbaar met het bouwen met bakstenen, kun je bouwen met autobanden door ze constructief op te stapelen in elke vorm die je wilt en daarna te bedekken met leem, stro en klei. Voor wie zich daarin wil verdiepen; google “earthships”. Op het moment produceert ons land veel voedsel. Allerlei soorten inheemse sla, kappertje die we inmaken, bonen, kolen en over 2 weken abrikozen, heeeel veel tomaten, aubergines, mischien al vijgen en mulberries.

De zondagen zijn vrijwilligers dagen. De bedoeling is dat er op deze dagen zoveel mogelijk lokaal volk komt om mee te helpen, rond te kijken en te leren. Deze periode komt er nu aan. En ik kan me van vorig jaar herinneren dat er ontzettend veel mensen kwamen, dat Palestijnen en wij, buitenlanders, naast elkaar werkten. Dat was erg leuk en ook een van de doelen van het project…Door samen te werken met Palestijnen, te bereiken dat zij leren hoe het is om duurzaam te leven en daardoor deels ook onafhankelijker te kunnen zijn van de staat. Bustan qaraaqa heeft op het land van een aantal lokale boeren al reservoirs, cisterns kunnen maken om het regen water op te vangen dat tijdens de winter valt. Dit is best veel water en kan ontzettend helpen als het water in de zomer uitblijft om gewassen die voor inkomens en voedsel zorgen water te kunnen blijven geven. Als het water uitblijft bestelt men water wat met een tank-wagen geleverd wordt. Dorpen of huizen die een eigen bron hebben(wat zeldzaam is, omdat al het land naast de rivier en andere bronnen allemaal al is ingenomen door Israel) hebben geen probleem. Maar zodra je afhankelijk bent van tank-wagens weet je nooit of je het wel krijgt omdat ze vaak worden tegen gehouden door road-blocks en checkpoints.

De samenwerking met ons andere community project Paidea verloopt goed en productief. Het community center is bijna klaar...en de grote tuin er om heen ook. In de tuin zal er een moestuin komen die onderhouden zal worden door gehandicapte jong volwassenen. Er zijn hier bijna geen voorzieningen voor hen, en door de moestuin te onderhouden kunnen zij wat geld verdienen door de opbrengst van de gewassen, die door een aantal kerken in Jeruzalem verkocht zullen gaan worden. Verder is er in de tuin een soort kliminstallatie gebouwd, hoog boven de grond, waar kinderen een route af kunnen leggen, vast gemaakt aan karabiner en touwen. In Palestina zijn er bijna geen speeltuinen of voorzieningen waar kinderen plezier kunnen maken. In het centrum zullen o.a. ook workshops, lezingen en conferenties gegeven worden, met als doel jongeren en volwassenen aan te trekken en ze een nieuwe blik proberen te bieden op de wereld, maar ook om een plek te creëren voor mensen om samen te zijn, in een andere omgeving dan alleen thuis.

Goed, dit was mijn nieuws. Ik hoop dat ik jullie weer een kijkje heb kunnen bieden in de wereld hier, dat het interessant was en dat het leuk was om te lezen.

Veel zonnige groeten van hier.

P.S. Voor wiegeïnteresseerd is in meer info;

Palestijnse nieuwssite;http://www.maannews.net/eng/

Practische info(factbook);http://www.palestinemonitor.org

Website van de UN over de bezette gebieden(kaarten van de muur, waar de muur al is en komt en andere info; http://www.ochaopt.org/

Maaike

Eerste nieuwsbrief

Hallo iedereen,

De eerste nieuwsbrief vanuit de bezette gebieden. Ik ben goed aangekomen. Israël binnen komen was een makkie, tegen alle verwachtingen in. Binnen 2 minuten was ik de paspoort controle door, iets wat soms wel een paar uur kan duren. Een Israëlische vriend heeft me opgehaald van het vliegveld en de volgende dag ben ik de Jeruzalem/ Bethlehem checkpoint overgestoken.

Het project loopt goed en nu ik de 2^de keer hier ben zie ik veel verbeteringen. Er is meer ritme en alles is beter georganiseerd. Twee dagen per week wordt er op de farm, Bustan Qaraaqa, zelf gewerkt. De afgelopen 2 weken hebben we veel gewied en geplant, rond alle bomen in de vallei beneden het huis en de moestuin is gewied en beplant met tomaten, aubergine, quinoa, kruiden, bonen en komkommer. Verder moet er altijd veel rond het huis gebeuren…afwassen, koken, de compost toilet legen, lakens wassen, schoonmaken etc. Er zijn op dit moment een stuk of 6 vrijwilligers in de guesthouse, wat 10 mensen maakt en dus veel te koken en schoon te maken.

Drie dagen per week wordt er op externe projecten gewerkt. Bij een daarvan gaat het om 5 acres heuvelland in het bezit van Abed. Hij woont in een oude grot op zijn land sinds hij 5 jaar geleden bericht kreeg van de Israëlische autoriteiten dat hij zijn land moest verlaten omdat er gebouwd zou gaan worden. Sindsdien houd hij zijn eigen land “bezet” en is het stukje land waar hij woont leefbaar gemaakt met hulp van Bustan Qaraaqa. Er is een moestuin opgezet, zodat hij zelf ergens van kan leven en wat kan verkopen en een compost toilet gebouwd zodat er niet onnodig water verspilt hoeft te worden. Er komen veel internationals op zijn land om te werken, te helpen. Het idee is mede dat er veel internationals komen als stil protest tegen landannexatie en daarmee ook de Israëli’s te laten zien dat men er van weet en er altijd mensen aanwezig zijn. Het is een moeilijk gevecht om dit stuk land en ingewikkeld om uit te leggen. Voor de palestijnen gaat het om nationale rechten, familie land, maar Israël zegt dat dit land illegaal is gewonnen door de Palestijnen en dat zij daar dus ook illegaal hun huizen hebben neergezet.Terwijl Israël, volgens internationaal recht, in feite de illegale bouwers zijn. Een ander project waar we een dag werken is Paidea, een community project, waar we samen met de locals een tuin opzetten om hen te laten zien hoe duurzaam leven tegelijkertijd een oplossing bied tegen de enorme milieu vervuiling en ze tevens ook hun leven meer in eigen handen kunnen nemen, minder geld uit hoeven te geven aan voedsel en water.

Afgelopen woensdag gaf een staflid een workshop bomen planten in een vrouwencentrum in een klein stadje in het zuiden. Dit vrouwencentrum is een bijzonder project, het idee is de maatschappij te veranderen, beter te maken door de vrouwen te benaderen. Het zuiden is streng moslim, de vrouwen stoppen met school als ze 10 a 11 zijn en trouwen heel jong. Het programma kiest o.a. per jaar zo’n 15 gemotiveerde vrouwen uit die onderricht krijgen in verschillende dingen, engels, hygiëne, opvoeden van kinderen, computerlessen etc. De leidster van het project vertelde ons dat deze vrouwen vaak verbazingwekkend intelligent, ontzettend leergierig zijn en het heerlijk vinden een paar keer per week een uurtje weg te zijn uit hun leventjes thuis. Ik vond het bijzonder om daar te zijn, contact te hebben met deze vrouwen die geen engels spreken (en wij een weinig arabisch), en heel nieuwsgierig waren naar ons, de witte buitenlandse vrouwen die geen hoofddoek dragen. Ik werd uitgenodigd om thee te drinken door een meisje, een paar jaar jonger dan ik met een baby, om thee te drinken bij haar thuis. Daar liet ze me trots haar hele huis zien en vertelde me dat zij de tweede vrouw was van haar man, een huishouden van 1 man en 2 vrouwen dus. Ze leek er blij mee, ze vertelde dat ze niet zo eenzaam was als sommige van de andere vrouwen omdat ze het huishouden runde samen met de ander vrouw, haar vriendin. Uit meerder situaties, eigen ervaring en gesprekken met hulpverleners hier heb ik begrepen dat ze hier blij zijn met alleen al de steun, de aanwezigheid van “mensen van buiten”, westerlingen.

Hoe meer ik leer en hoe meer ik zie; soms lijkt het alsof we niks kunnen veranderen aan de muur die er is, de land confiscaties, aan het vernietigen van huizen van Palestijnen die daarna op straat staan, aan de Israëlische wegen die van settlement naar settlement lopen en waar palestijnen niet op mogen komen. Op dit moment wordt de muur verder gebouwd, samen met een wegennet dat 5 dorpen afsnijd van Bethlehem. Mensen die daar familie hebben of werk zullen uren om moeten rijden om te komen waar ze heen willen of moeten. Elke dag, elke dag wel ergens in de omgeving, in heel de Westbank zijn er dit soort zaken aan de gang. Dit alles zal voorlopig doorgaan, daar kunnen we niks aan doen. Wat we wel kunnen doen is hulp en ondersteuning bieden en heel belangrijk is het verspreiden van informatie hierover, thuis in de westerse wereld. Want er wordt niet genoeg aandacht aan besteed.

Verder geniet ik van het werk op het land, van de zon(die nu toch al wel erg heet wordt af en toe). Van de simpelheid van het leven, het vele lopen hier, de Arabieren die soms te opdringerig en te nieuwsgierig zijn naar ons westerlingen, maar waar je ook ontzettend om en met kunt lachen. Ondanks alles wordt er ook volop geleefd en plezier gemaakt. Men maakt er het beste van waar ik veel respect voor heb. Avonds zitten we vaak bij elkaar op het terras voor het huis, of bij een vuurtje, waar we eten, kletsen of muziek maken.

Wel, ik hoop dat ik hiermee een beeld heb geschept voor jullie, en dat jullie een beetje een idee hebben van wat er hier gebeurd en hoe de situatie is op het moment.

Veel liefs en tot de volgende nieuwsbrief..

P.S. Ik spreek hier alleen maar engels, en moest daarom af en toe heel erg zoeken naar de goede zinnen en woorden…ik hoop dat ik geen suffe fouten heb gemaakt, zo ja excuses daarvoor.

Marhaba, Welkom....